Wat gebeurt er nou eigenlijk?

Om eerlijk te zijn, ik heb het begrip ‘subspace’ nooit echt kunnen vatten. Niet toen ik er voor het eerst over las, en nu? Na het zoveel keren aanschouwt te hebben, nog steeds niet. Wat gebeurt er precies in het brein en lijf? Endorfine, adrenaline, chemicaliën, het zenuwstelsel. De oorzaken, zowel als de wijzen van uiting, schijnen veelzijdig te zijn.

Spannend

De eerste keren dat ik mijn lief in ‘subspace’ zag verdwijnen vond ik erg spannend. Ging het wel goed met haar? Kreeg ze genoeg zuurstof? Te veel? Op welk punt moest ik mij zorgen gaan maken? Als ik de BDSM-gerelateerde websites moest geloven, was subspace een teken dat we het goed gedaan hadden.
Yay! Dat sprak aan. Ik kon dit! Wij konden dit! En hoewel ik nog steeds van mening ben dat wij ‘dit’ absoluut kunnen, erg goed zelfs, geloof ik ook dat er meer oorzaken voor subspace zijn dan enkel het spelen van een goed spel. Maar wat precies?

Van spanning naar ontspanning

Zodra mijn lief wegzakt in subspace handel ik vrijwel altijd op dezelfde manier. Ik maak haar los en doe een poging haar in een comfortabele houding te krijgen en zorg dat ze het niet koud of (te) warm heeft.
Ik knuffel haar, zeg lieve dingen en wacht tot ze weer wat bijkomt. Het vertedert mij eigenlijk altijd. Het symboliseert de overgang van spanning naar ontspanning, van incasseren naar overgeven. Soms duurt haar subspace een paar minuten. Soms lang, soms heel lang.

Spelen tijdens de subspace

We hebben vaak besproken dat het stoppen met spelen wellicht niet noodzakelijk is tijdens subspace. En het komt weleens voor dat ik het spel hervat, in gedoseerde mate, zodra ze weer enigszins kan reageren.
Tijdens haar subspace ben ik enkel liefdevol en zodoende gestopt met het (in wisselende mate) sadistisch domineren. Als ik, laten we even een lange nemen, 45 minuten bij haar lig, knuffel en zachtjes tegen haar praat, is voor mij de overgang direct terug het spel in erg lastig.

Ook ik ben 20 minuten van de 45 ontspannen geweest, lag ik tegen haar warme, vaak trillende, lijf aan. Ik maakte me een aantal minuten zorgen of ze wel adem kon halen met haar gezicht in het kussen, nog bij bewustzijn was of ergens pijn had. De rest van de tijd dacht ik aan alles wat we deden, wat ze incasseerde, hoe gaaf of heftig iets was.
Maar vooral, ik was al die tijd verwonderd over haar schoonheid, mijn liefde voor haar, hoe goed ons spel was en het verschijnsel ‘subspace’.

Ik houd mij verre van het analyseren van het menselijk brein en al zijn stoffen, dus dat antwoord gaat niet van mij komen. Wel weet ik inmiddels dat subspace niet iets is waar ik van moet schrikken, dat het voor haar heel prettig is én dat het, uiteindelijk, vanzelf weer over gaat ;-).

4 1 stem
Artikel waardering
0
We vinden het leuk om wat van je horen. Laat een reactie achter!x

Pin It on Pinterest

Share This