Eva
Disclaimer “Dit spel is geheel met instemming, goedkeuring en blijdschap ondergaan”
Nietsvermoedend
Ik zit op de bank met een kopje thee, u staat op en zegt ik ga nog even wat spullen halen. Op de tafel zie ik een dwangbuis liggen en ik ben echt heel benieuwd wat u gaat halen boven. Ik vind het altijd een beetje spannend met wat u dan naar beneden komt.
U komt weer naar beneden en u heeft iets in uw hand.
Tot mijn schrik zie ik het gasmasker liggen. Ik krijg het nu al een beetje benauwd. Ik maak meteen een combinatie, dwangbuis en het gasmasker. Maar goed rustig blijven. Misschien gaat u dat wel helemaal niet doen. U komt weer naast mij op de bank zitten en nestel mij nog even tegen u aan en zo knuffelen we nog even.
Een poosje later stuurt u mij naar de wc en als ik terugkom staat u mij altijd op te wachten, staand in de woonkamer. U bent zo groot en ik ben altijd weer onder de indruk. Ik moet mij uitkleden en u pakt de dwangbuis erbij en trekt mij die aan. Ik voel hem steeds strakker om mij heen en terwijl u achter mij bezig bent, probeer ik te zien op de stoel wat u nou gepakt hebt. Ik zie iets roze, en een gasmasker maar ook nog iets maar ik kan niet zien wat het is. U trekt de touwtjes van de dwangbuis steeds strakker aan. Nog heel even en dan zitten mijn armen ook vast.
Lichtelijk geïrriteerd
Dan pakt u het gasmasker. Ik vind het eng, echt eng. Ik vind dingen over mijn hoofd eng en ik heb dit nog nooit gevoeld. Ik vervloek u zachtjes dat u mijn armen heeft vastgebonden en ik die dus niet kan gebruiken. U doet het gasmasker over mijn hoofd en probeert hem terwijl hij dus op mijn hoofd zit perfect passend te maken op mijn hoofd. Dat getrek en geduw aan mijn hoofd werkt enorm op mijn zenuwen en ik raak lichtelijk geïrriteerd. En ik vind het super stom dat we dit niet eerst geoefend hebben met mijn handen los.
Later snap ik heel goed waarom.
Even later zit het gasmasker perfect op mijn hoofd en ik vind het super benauwd, het ademen voelt gek. Je voelt een soort ja, hoe leg ik dat uit. Iets op en neer bewegen als je ademt. Ik hoor mijzelf hard ademen en ik spreek mijzelf streng toe dat ik voornamelijk heel rustig moet blijven. U test het masker even 2 seconde uit door u hand erop te duwen en ik schrik meteen van het effect. Oh Meester! Ik weet niet of ik dit kan hoor.
Nieuwe ervaring
U duwt mij richting de bank en ik moet op mijn rug gaan liggen. Het masker beperkt mijn zicht en ik vind het eng dat ik u niet goed kan zien. Ik weet niet wat u pakt, ik hoor dat u dingen op tafel legt, maar ik ben erg in mijn eigen bubbel ook. Ik hoor alleen mijzelf ademen en het zicht is gewoon heel weinig.
Ik verbaas mij over het feit hoe erg ik mij afgesloten voel.
Ineens bent u in mijn gezichtsveld. Uw blik is anders. Ik weet niet wat het is maar ineens is uw hand op het gasmasker. En dat is binnen 2 seconde pure paniek bij mij. Ik had niet verwacht zo te zijn want ik ben geloof ik vrij rustig als u mijn keel dichtknijpt en/of een hand voor mijn mond en neus doet. Maar dit is anders. Dit is zo eng, iedere keer dat ik probeer te ademen lukt dat niet. Het masker trekt dan heel hard op mijn hoofd. De tranen schieten direct in mijn ogen. Ik ben bang.
Vechten, verwarring en tranen
Huilend en vechtend vervloek ik u echt dat ik vastgebonden lig in een dwangbuis. Maar ik snap het ook want ik denk dat ik heel hard had gevochten als dit niet zo was en ik had denk ik het masker van mijn gezicht gerukt. Ik kan niet geloven dat u mij dit aandoet. Dit is zo eng en ik vind u zo gemeen. Ik huil, ik huil echt en ik ben verbaasd dat ik huil. Ik moet rustig blijven denk ik want u kennende is het nog niet klaar. En dat had ik goed gedacht. Weer uw hand op het masker en ik begin direct weer te vechten.
Ik draai, spartel, kreun, piep en huil. Als ik weer mag ademen van u, ben ik echt volledig in paniek. Ik kan dit niet hoor, ik kan dit echt niet Meester! Ziet u dat dan niet? Ik vind het zo eng en ik kan alleen maar paniekerig huilen en hopen dat u het niet nog een keer doet. U kijkt mij alleen maar aan. Met een blik die ik niet begrijp. Ik probeer te communiceren door u alleen maar aan te kijken.Ik probeer te zeggen, help?! en please niet nog een keer?
U wacht rustig tot ik weer wat normaler aan het ademen ben en u doet het gewoon nog een keer. Intens gemeen vind ik dat. Deze keer voelt zo lang en ik begin echt enorm te vechten tegen dit intens benauwde gevoel ik draai en ik voel hoe u mij probeert vast te houden maar het lukt mij toch. Het masker verschuift een beetje en door een piepklein gaatje komt lucht.
Ik adem alsof mijn leven ervan.. nouja dat.
Rust en veiligheid
Al liggend op mijn zij durf ik u niet aan te kijken, bang dat u het nog een keer doet aangezien u het masker weer goed zet. Ik zie uw hand dichterbij komen en ik krijg een “nee nee nee! Niet nog een keer” gevoel u trekt het masker af. Dit is het beste gevoel ever geloof ik. In elk geval toen. Ik ben echt zo blij dat het masker af is en dat het voor nu klaar is.
Ik huil, adem paniekerig en u begint tegen mij te praten. In de verte hoor ik u, maar dat hoor ik niet goed. Wat zegt u nou? Dan hoor ik u harder mijn naam zeggen, Luisteren! Mijn hand wegduwen terwijl je ademt! He? Wat? Ow door mijn buik ademen. Het lukt niet meteen maar na een tijdje wel. U zit achter mij maar ineens staat u op. Waar gaat u nou heen? U trekt mij overeind, U wilt dat ik ga zitten. Dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon liggen. Ik hoest en voel mij echt heel slap. Ik leun tegen uw schouder, mijn haar voor mijn gezicht en de dwangbuis is ineens los. Hoe en wanneer weet ik niet maar het voelt wel heel fijn dat ik u kan vastpakken. Na een tijdje zegt u dat ik weer mag liggen en dat doe ik dan ook.
Dankbaar ga ik liggen, u komt bij mij zitten en streelt heel lief mijn haar uit mijn bezwete gezicht. Geeft kusjes en zegt dat ik het goed gedaan heb. We knuffelen lang, heel lang.